Ο δεσμός της μητέρας και του εμβρύου είναι ένα φυσικό φαινόμενο που αναπτύσσεται σταδιακά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και κορυφώνεται λίγες εβδομάδες μετά τη γέννηση του παιδιού. Θεωρείται απαραίτητη διαδικασία για την ανάπτυξη μίας καλής και στοργικής μητρικής συμπεριφοράς. Στο 8% περίπου των περιπτώσεων αυτή η διαδικασία δεν είναι βέλτιστη, με δυνητικά καταστροφικές επιπτώσεις τόσο στη σχέση μητέρας-βρέφους όσο και στην συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Παράγοντες που σχετίζονται με ασυνήθιστα χαμηλή σύνδεση είναι η κατάθλιψη, η έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης και κακός σύντροφος. Πριν από την εφαρμογή των υπερήχων σε πραγματικό χρόνο, αυτός ο προγεννητικός δεσμός ξεκινούσε με την έναρξη των εμβρυϊκών κινήσεων και εντατικοποιούταν κατά τη διάρκεια του τρίτου τριμήνου όπου η μητέρα ανταποκρίνεται στις περιόδους ανάπαυσης και δραστηριότητας του αγέννητου μωρού της. Υπάρχουν αποδείξεις από τυχαιοποιημένες μελέτες ότι η εξέταση με υπερήχους αυξάνει τον εμβρυομητρικό δεσμό τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, ενω υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις περεταίρω βελτίωσης με την χρήση τρισδιάστατης σάρωσης.
Εκτός από το χασμουρητό, το πιπίλισμα και την κατάποση, που έχουν προηγουμένως περιγραφεί και από το 2D υπερηχογράφημα, είναι πλέον εφικτό με υπερηχογράφημα 4D να πετύχουμε την μελέτη ενός πλήρους εύρους εκφράσεων του προσώπου, όπως το χαμόγελο, το κλάμα και την κίνηση των βλεφάρων.